1. Jestem osobą dyslektyczną (zwykle unikam tego słowa, aby się nie potknąć pomiędzy dysteksją, dyslaksją, dyskelsją itd.) w związku z tym w moim odczuciu – najważniejszą opcją bloga – jest możliwość naniesienia poprawek „po czasie”. Nie wiem po jakim, gdyż jak rasowy dyslektyk nie wiem kiedy zauważę swój błąd.
2. Nie używam korektora tekstu, gdyż na tzw. „codzień” używam innego języka - i co za tym idzie innego korektora tekstu. Zmiana ustawień na chwilę spędzoną z blogiem jest dla mnie zbyt skomplikowana – próbowałam, ale komputer, jak zawodowy killer, dość długo mnie potem prześladuje pytaniami – „a może jednak przetłumaczyć ci tę stronę” – i jedna odpowiedź „nie” wcale go nie zadawala.
3. Moje życie płynie zygzakiem, więc nie mogę się zadeklarować o czym będę pisać, a o czym nie... Blog zakładam z czytego egoizmu zarejestrowania zygzaków. Próby pisania bloga na swoim wordzie nie posiadają takich samych efektów – jeżeli chodzi o dystans wobec swojej przeszłości - a to jest główny powód istnienia tego bloga.
4. Dlaczego blog na „Salonie”? Wydaje mi się to miejsce dość sympatyczne.
